Ekstradycja polega na wydaniu przez państwo osoby, przebywającej na jego terytorium, która jest podejrzana o dokonanie czynu zabronionego, na rzecz państwa, na którego terytorium przestępstwo zostało dokonane. Wydanie osoby ma służyć ukaraniu i odbyciu kary przez przestępcę.

Podstawą przeprowadzenia ekstradycji jest umowa międzynarodowa, zawarta przez strony.

W stosunkach pomiędzy układającymi się stronami musi obowiązywać wzajemność.

Z wnioskiem o ekstradycję ma prawo wystąpić jedynie państwo, nie może tego uczynić osoba fizyczna czy też prawna.

Państwa ma możliwość wnioskowania, w przypadku gdy osoba, która popełniła czyn zabroniony, uczyniła to na jego terytorium lub gdy skutki przestępstwa rozciągają się na owe terytorium. Ekstradycji może podlegać zarówno cudzoziemiec jak i obywatele państwa do którego został złożony wniosek.

Większość państw nie praktykuje ekstradycji własnych obywateli, karząc ich we własnym zakresie.

Do przeprowadzenia ekstradycji konieczne jest zaistnienie kilku przesłanek. Pierwszą z nich jest zasada podwójnej karalności. Mówi ona, że popełniony czyn musi być przestępstwem zarówno w państwie na którym osoba przebywa jak i w państwie wnioskującym. Kolejna zasada to zasada specjalności. Zapewnia ona przestępcy pewność sądzenia go tylko za przestępstwa, na podstawie których ekstradycja została przeprowadzona. Ostatnią zasadą jest niemożliwość ekstradycji osoby, która uzyskała w danym państwie prawo azylu.